Zwracamy uwagę, że także Sąd Okręgowy w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 12 października 2020 r. w sprawie o sygn. XXV C 368/20 (prowadzonej przez inną kancelarią ale dotyczącą bezpośrednio odpowiedzialności Raiffeisen Bank za szkody dotyczące funduszy W Investments) stwierdził, że „w tym stanie rzeczy podzielenie poglądu, że roszczenie powoda jest przedwczesne z uwagi na tok postępowania likwidacyjnego prowadziłoby do sytuacji, w której roszczenie powoda co do zasady miałoby iluzoryczny charakter. W ocenie Sądu taką sytuację należy uznać za niedopuszczalną w obowiązującym porządku prawnym. Aktualna wartość jednego certyfikatu wynosi kwotę 650,70 zł (k. 209 i 231 - informacja likwidatora). Powyższe oznacza, że w dacie zamknięcia rozprawy powód wykazał poniesie szkody na jednym certyfikacie na poziomie 974,44 zł (1.625,14 zł (wartość emisyjna certyfikatu) - 650,70 zł), a szkody w pełnym zakresie na poziomie kwoty 187.092,48 zł (974,44 zł x 192 sztuk niewykupionych certyfikatów)”. W wyroku tym Sąd co prawda oddalił pozew uczestnika, ale nastąpiło to wyłącznie z uwagi na brak wykazania zaistnienia naruszeń po stronie banku. Pełnomocnik uczestnika oparł się w tej sprawie jedynie na decyzji KNF (która ze względów formalnych a nie merytorycznych została uchylona przez WSA) oraz pominął kwestię wykazania związku przyczynowego pomiędzy szkodą a działaniem banku, co pozostaje jednak bez wpływu na zawartą w uzasadnieniu sądu zacytowaną tezę dotyczącą momentu powstania szkody.
W tym miejscu zwracamy także uwagę, że nasza kancelaria we wszystkich postępowaniach nie opiera się jedynie na tej jednej decyzji KNF, ale także na mocnych dowodach, w tym osobowych oraz dobrze uzasadnionym związku przyczynowym. Dodatkowo podkreślamy, że WSA podtrzymał nałożoną przez KNF karę 50 mln na Raiffeisen Bank (do momentu wydania prawomocnego wyroku przez Najwyższy Sąd Administracyjny nie będzie ona publicznie dostępna).
Co więcej, także ze stanowiska doktryny prawa wynika, że ryzyko przedawnienia przedmiotowych roszczeń jest istotne, gdyż „dla rozpoczęcia terminu a tempore scientiae nie jest konieczne, aby poszkodowany znał rozmiar szkody. Innymi słowy konieczne jest, aby poszkodowany powziął wiedzę o wszystkich elementach stanu faktycznego potrzebnych do wystąpienia z roszczeniem, a zatem o zdarzeniu sprawczym, szkodzie, związku przyczynowym i osobie odpowiedzialnej. W wyroku z 25.4.2015 r.SN zauważył, że bieg terminu przedawnienia a tempore scientiae rozpoczyna się w chwili dowiedzenia się przynajmniej o niektórych uszczerbkach wywołanych czynem niedozwolonym. Dalsze następstwa (…) są zatem elementem jednej szkody i ich pojawienie się nie wpływa na bieg terminu przedawnienia.”
- Odpowiedzialność prywatnoprawna System Prawa Medycznego tom 5, red. prof. dr hab. Ewa Bagińska, 2021
„Szkoda (…) może mieć charakter rozwojowy – wraz z upływem czasu mogą się ujawniać nowe następstwa czynu niedozwolonego albo następstwa już ujawnione mogą ulegać powiększeniu (dynamiczny charakter szkody) (…) Ujawnienie się nowych uszczerbków powoduje jednak wątpliwość co do zasad liczenia okresu ich przedawnienia. W wyr. z 31.10.1974 r. (II CR 594/74, OSNCP 1975, Nr 12, poz. 175) SN uznał, że ujawnienie uszczerbków stanowiących powiększenie już istniejącej szkody nie wpływa na bieg okresu przedawnienia, natomiast ujawnienie się uszczerbków stanowiących "nową szkodę" powoduje, iż bieg okresu przedawnienia roszczenia o naprawienie tej nowej szkody liczyć należy osobno. Takie sformułowanie zasad liczenia biegu przedawnienia wymaga wskazania kryteriów rozróżnienia uszczerbków stanowiących nową szkodę albo element już istniejącej szkody.”
- Kodeks cywilny. Komentarz, red. prof. dr hab. Konrad Osajda, 2021.
Pewnym światełkiem w niniejszej sprawie, może być fakt stanowisko zawartym w powołanym komentarzu, że „każda kolejna szkoda, która ujawnia się dopiero w przyszłości i nie jest następstwem już wcześniej zaistniałego uszczerbku, stanowi podstawę do ustalenia na nowo początku biegu przedawnienia, tj. licząc od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o istnieniu takiej szkody. „Niezbędne jest więc ustalenie, czy zdarzenia stanowiące następstwo czynu niedozwolonego stanowią elementy jednej tylko szkody, czy też mają samodzielny byt i stanowią odrębne szkody występujące w różnych przedziałach czasowych (zob. wyr. SN z 31.10.1974 r., II CR 594/74, OSNCP 1975, Nr 12, poz. 175; zob. też wyr. SN z 17.2.1972 r., III PRN 2/72, OSNCP 1972, Nr 7–8, poz. 149, czy wyr. SN z 21.10.2011 r., IV CSK 46/11, Legalis).”
Przy tej koncepcji, w niniejszej sprawie można próbować argumentować, że są dwa rodzaje szkody, tj. jedna dotycząca spadku wartości obrotowej (handlowej) certyfikatów oraz druga, wynikająca z braku pokrycia certyfikatów w majątkach funduszy (dla której można próbować liczyć bieg przedawnienia od opublikowania pierwszego sprawozdania z likwidacji funduszy (co miało miejsce w 2019 r.). Jest to jednak stanowisko na pewno mniej bezpieczne co więcej przy tej koncepcji istnieje ryzyko uznania przez sąd, że na zasądzenie odszkodowania należy czekać do końca likwidacji (co może zająć jeszcze nawet wiele lat) ale w zakresie uczestników, którzy nie zdążą przystąpić do naszych postępowań jeszcze w 2021 r. będziemy go bronić.
